Freak's Soul Power: Renegades of Funk (Μέρος 2ο)

...κλικ για συνεχεια από το πρώτο μέρος του Στέλιου Χατζηιωάννου

Black Power

Ο Petey Greene

Ο Petey Greene υπήρξε ένας πρώην ναρκομανής, ληστής και φυλακισμένος, που κατάφερε να βρει δουλειά στην Washington, ως ραδιοφωνικός παραγωγός και έπειτα ως τηλεοπτικός παρουσιαστής, μετά την αποφυλάκιση του. Χρώμα: μαύρο και χιούμορ ατελείωτο, ενώ ο τσαμπουκάς του, περίσσευε. Ο Greene τα έβαζε με όλους και με όλα και δεν κόλλαγε πουθενά και σε κανέναν. Το στόμα του, δεν γνώριζε τι θα πει ευγένεια, ενώ στις εκπομπές του, καταπιανόταν με θέματα ρατσισμού, φτώχιας, χρήσης ναρκωτικών και γενικότερων πολιτικοκοινωνικών ζητημάτων. Πέρα από τις ασχολίες του με την showbiz, ο Greene έδρασε ως ακτιβιστής κατά του πολέμου του Βιετνάμ, ενώ ίδρυσε και την οργάνωση The Ralph Waldo Greene Community Center and Efforts, που συμπαραστεκόταν σε πρώην φυλακισμένους και τους βοηθούσε να επανενταχτούν στην κοινωνία. Από την πρώτη του κιόλας εκπομπή στο ραδιόφωνο, ήταν από αυτούς που τα έβαλε με την Motown και τον ιδιοκτήτη της.

Ο Berry Gordy

Ο Berry Gordy, ιδρυτής της Motown Records, δέχεται καυστικά σχόλια ότι είναι αναίσθητος και δεν συμπάσχει με τον αγώνα της κοινωνικής ισότητας. Για να λυτρωθεί από τις αρνητικές κριτικές, ιδρύει το Black Forum, εταιρεία που εξέδιδε λόγους μαύρων ηγετών όπως του Martin Luther King, του Stokely Carmichael( μαύρος ακτιβιστής κατά την δεκαετία του ’60), του Leroi Jones (μετονομάστηκε σε Amiri Baraka)- ποιητή, δραματουργός και κριτικός της μουσικής και της Elaine Brown. Η τελευταία μάλιστα ήταν και μουσικός και ο Berry Gordon, κυκλοφόρησε και ένα δίσκο με την δουλειά της. Το Black Forum, δεν επέζησε πολύ, αλλά επηρέασε την μουσική και το πνεύμα που ακολούθησε η Motown στις επόμενες δουλειές της. Καλλιτέχνες της Motown, αρχίζουν να εκφράζουν τώρα κοινωνική κριτική με τραγούδια όπως τα War του Edwin Starr, το Ball of Confusion (that’s the world is today) των Temptations, αλλά και ο δίσκος του 1971 με τίτλο What’s going on του Marvin Gaye, αφήνουν το διαχρονικό τους στίγμα. Και ενώ παλιότερα η Motown Records, έβαζε ένα λευκό ζευγάρι στο εξώφυλλο του δίσκου This Heart of Mine των Isley Brothers, τώρα εκδίδει μια πλειάδα καλλιτεχνών με εξώφυλλα που εκφράζουν το Μαύρο Κίνημα. Το Soul Liberation του jazz τενόρου σαξοφωνίστα και συνθέτη Rusty Bryant εκδίδεται με ένα εξώφυλλο όπου πρωταγωνιστούν τα χρώματα πράσινο, μαύρο και κόκκινο ενώ ο Donald Byrd χρησιμοποιεί τα τρικολόρε χρώματα του μαύρου εθνικισμού στο Black Byrd.

Οι καλλιτέχνες της jazz αποκτούν και αυτοί τώρα πια, μαύρη συνείδηση. Υιοθετούν afro μαλλιά, κάποιοι ντύνονται με παραδοσιακές ενδυμασίες της Αφρικής και φωτογραφίζονται με στωική όψη, απομακρυσμένοι από τα χαρούμενα στερεότυπα των μαύρων σκιάχτρων, που ήταν προτίμηση των λευκών και που φυσικά δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αρκετά χρόνια μετά, το 1987, ο μεγαλύτερος αλήτης της jazz που ακούει στο όνομα Miles Davis είναι καλεσμένος σε ένα δείπνο που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Αμερικής Ronald Reagan προς τιμήν του Ray Charles. Μια λευκή που παρευρίσκεται στο δείπνο, αναρωτιέται τι έχει κάνει για να είναι καλεσμένος στο White House. Ο Miles Davis την αποστομώνει με τον μοναδικό του τρόπο, λέγοντάς της: «Έχω αλλάξει την μουσική 4-5 φορές. Εσύ τι έχεις κάνει, πέρα από το να είσαι λευκή;» Ήταν μια περίοδος που πολλοί καλλιτέχνες άρχισαν να αμφισβητούν τα καθιερωμένα στερεότυπα που υπήρχαν από χρόνια πριν.

Η Betty Davis ξεκίνησε να δουλεύει ως μοντέλο. Μαύρη με afro μαλλί, επιθετική και με σέξυ διάθεση μπόρεσε να ταρακουνήσει τις συνειδήσεις πολλών μουσικών και ακροατών, όταν άρχισε από μοντέλο που ήταν να τραγουδά funk rock. Υπήρξε κοπέλα του Hendrix και για σύντομο χρονικό διάστημα σύζυγος του Miles Davis. Δεν έμοιαζε όμως με καμιά άλλη γυναίκα της εποχής. Η σκηνική της παρουσία ήταν σχεδόν απαγορευμένη για την τότε συντηρητική εποχή. Καμιά άλλη γυναίκα τότε δεν έβγαινε πάνω στη σκηνή με νυχτικά φορέματα, εσώρουχα, ζαρτιέρες τακούνια με τουφίτσες, και καλτσοδέτες, πόσο μάλλον μια μαύρη γυναίκα. Ακόμα και ο ίδιος ο Miles Davis λέει ότι την "παράτησε" γιατί ήταν πολύ νέα και άγρια για αυτόν. Η Betty Davis αδικήθηκε από την ιστορία, αφού αν και τα τραγούδια της είχαν rock νεύρο και black συναισθημα, τα ραδιόφωνα δεν "έπαιζαν", με αποτέλεσμα να καταλήξει μια ποιοτική μαύρη cult φιγούρα για ένα περιορισμένο ακροατήριο.

Betty Davis (σε εξώφυλλο και στη σκηνή)

Μαζί της συνεργάστηκαν πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες της εποχής. Πασίγνωστοι καλλιτέχνες προερχόμενοι τόσο από το rock, όσο και από το funk χώρο μπόρεσαν να συμμετάσχουν στα φοβερά της άλμπουμ. Μερικά ονόματα που έπαιζαν στην μπάντα της ήταν οι: Neal Schon (κιθαρίστας του Santana και των Journey), Gregg Errico (ντράμερ των Sly and the Family Stone), ο μπασίστας Larry Graham των (Sly & The Family Stone και των Graham Central Station, η Patryce Banks- κρουστά, Willie Sparks- ντραμς, και Hershall Kennedy- πνευστά (επίσης των Graham Central Station), ο Greg Adams, ο Mic Gillette και ο Skip Mesquite- πνευστά (των Tower of Power), ενώ τα backing vocals έκαναν οι μετέπειτα γνωστές The Pointer Sisters. Μαζί της συνεργάστηκε και ο ντράμερ Buddy Miles (Jimi Hendrix, Electric Flag). Ακόμη και ο Eric Clapton ήταν μεγάλος θαυμαστής της Betty Davis. Της είχε προτείνει μάλιστα να γίνει παραγωγός των δίσκων της, αλλά αυτή απέρριψε την πρότασή του, γιατί πίστευε ότι ο Eric Clapton σαν λευκός δεν θα μπορούσε να αποδώσει το νόημα του καλλιτεχνικού της μηνύματος.

Betty Davis sexy και άτακτο Funk

Μια επίσης γυναικεία μαύρη φωνή ήταν αυτή της Gloria Jones με το πασίγνωστο Tainted Love (που έχει διασκευαστεί μεταξύ άλλων και από τον Marilyn Manson). Η Gloria Jones άρχισε παράλληλα να ηχογραφεί albums και με τον σύζυγο της T- Rex, σε glam rock -funk ύφος, μέχρι το θάνατο του T- Rex από τροχαίο δυστύχημα που οδηγούσε η ίδια.

Κρίση Ταυτότητας

O Curtis Mayfield

Μιλώντας με ελληνικούς όρους, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το μουσικό μέρος της Μαύρης Δύναμης με τα στρατευμένα, αν και αυτό είναι μάλλον μια ατυχής παρομοίωση. Οι μουσικοί άρχισαν να έχουν πολιτικοποιημένες απόψεις όσον αφορά την δουλειά τους και πολλές φορές αν και η τέχνη τους δεν απευθυνόταν σε λευκούς, πολλοί λευκοί την άκουγαν. Ο Curtis Mayfield εξηγούσε πως: «δεν μπορούμε να κάνουμε πορείες, αλλά μπορούμε να εμπνεύσουμε τους μαύρους». Το 1970 οι Chi-Lites, τραγουδούν (For God’s Sake) Give More Power to the People. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα απελευθέρωσης, αναπτύχθηκαν και ακραία στοιχεία, που τόνιζαν την υπεροχή της Μαύρης Φυλής, έναντι των λευκών.

Η Μαύρη Πάνθηρας Linda Harrison φοβούμενη τέτοιες τύπου ακραίες συμπεριφορές προειδοποιεί ότι η κοινή ιστορία, η κοινή γλώσσα και το ίδιο χρώμα δεν τους κάνουν όλους αδέρφια και ότι η ρήση I’m Black and I’m Proud παρερμηνεύεται. Οι Μαύροι Πάνθηρες δεν αυτό-κριτικάρονται με αποτέλεσμα, το οικοδόμημά τους να παραβλέπει τις νέες τάσεις και την ίδια στιγμή να τις προσκυνά. Συγκροτήματα όπως οι Lumpen, οι Vanguard και οι Freedom Messengers, προωθούνται μέσα από το κίνημα και καλούνται να παίζουν την μουσική τους σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας προς τέρψη των υποστηρικτών τους. Και ενώ οι Μαύροι Πάνθηρες περνάνε κρίση ταυτότητας, ο υπουργός παιδείας George Murray εκθειάζει τους Impressions και το τραγούδι τους We ‘re a winner, που τα ραδιόφωνα αρνούνται να το παίξουν με το φόβο μην υποδαυλίσουν φυλετικά επεισόδια.

Sly Stone

Ο Murray εκτιμά πως η μαύρη μουσική πρέπει να θεωρηθεί η ευημερία των ανθρώπων πρέπει να αντανακλά την επιθυμία των ανθρώπων να είναι ελεύθεροι και για αυτό το λόγο πρέπει να καλλιεργεί την επαναστατική κουλτούρα ενάντια στην καταπίεση. Παράλληλα συνιστά στους λευκούς να ακούσουν τις κραυγές του μαύρου λαού μέσα από το σαξόφωνο του Eddie Harris στο Listen Here. Οι Impressions και ο Curtis Mayfield εμπνέονται την μια επιτυχία μετά την άλλη με τα τραγούδια People Get Ready, Keep on Pushin’ και Amen, ενώ το σκοτεινό και επιθετικό funk του Sly Stone έρχεται για να ταράξει για τα καλά τα νερά των φιλήσυχων αμερικάνων. Δισκογραφικές δουλειές όπως τα Stand, There’s a Riot Going On και το Fresh καθώς και η εμφάνιση στο Woodstock, καθιστούν τον Sly στην κορυφή του μουσικού στερεώματος. Τραγούδια που περιέχονται σε αυτούς τους δίσκους όπως τα Don’t call me Nigga Whitey, I want to take you higher, Dance to the music, Everyday People, Thank you for talkin’ to me Africa, I don’t Know (Satisfaction) και άλλες δουλειές του, γίνονται αποδεκτές από όλους.

O Eldridge Cleaver, ακτιβιστής και βασικό μέλος των
Μάρων Πανθήρων

Η ρητορική του Murray είναι εξορισμού αντί των λευκών, αντικαπιταλιστική και αντί-ιμπεριαλιστική. Πολλοί όμως είναι αυτοί που θεωρούν τον ρατσισμό δευτερεύον σε σχέση με την καπιταλιστική καταπίεση. Ο Eldridge Cleaver- συγγραφέας του βιβλίου Soul on Ice και ένα από τα δυνατότερα στελέχη των Μαύρων Πανθήρων- θεωρεί πως ο αγώνας πρέπει να υπερβαίνει τις φυλές και ότι το ζήτημα του φυλετικού διαχωρισμού είναι προϊόν της άρχουσας τάξης για να διασπάσουν το ενιαίο σύνολο. «Στη κορυφή όλων (λευκών και μαύρων) επαναστατών, υπάρχει η ίδια άρχουσα τάξη. Δεν υπάρχει διαφορετική άρχουσα τάξη για τους λευκούς και διαφορετική για τους μαύρους, απλά αυτή η άρχουσα τάξη έχει διαφορετικές τακτικές για κάθε γκρουπ, ανάλογα με τις τακτικές αντίστασης που χρησιμοποιεί το κάθε γκρουπ, για να αντιστέκεται, στον αγώνα του για απελευθέρωση». Πολλοί καλλιτέχνες όπως οι αμερικάνικες punk μπάντες MC5 και Dead to me, οι ράπερ Tupac Shakur και Ras Kass, οι Styx, ο Charlie Daniels, ο Larry Norman, , οι Primal Scream και οι Rage Against the Machine μνημονεύουν το Cleaver μέσα από τις δουλειές τους.

κλικ για συνεχεια στο 3ο μέρος...