Δημοσιεύτητηκε στο Δίφωνο τεύχος Ιουνίου 2008
Jimi Hendrix
 |
| Ian Dury |
Έχετε μεταφράσει ποτέ την μουσική σε εικόνες; Και αν ναι, τι σκεφτόσαστε όταν ακούτε; Οι σκέψεις σας είναι μαυρόασπρες ή έγχρωμες; Σκεφτόσαστε σχήματα και παραστάσεις ή σκεφτόσαστε τους πλανήτες του διαστήματος; Σκεφτόσαστε κάποιο πρόσωπο ή σκεφτόσαστε το μέρος που ακούσατε πρώτη φορά αυτό το τραγούδι; Σκεφτόσαστε ότι είστε ο κιθαρίστας που σολάρει μπροστά σε χιλιάδες κόσμο ή σε κάποιο ήσυχο κλαμπ ή σκεφτόσαστε ότι είστε ένας από το κοινό; Από την άλλη έχετε σκεφτεί πως θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς εικόνες, μόνο με ήχους; Πως θα ήταν να ακούμε το πιάνο ή την κιθάρα αλλά να μην τα βλέπουμε ή να μην τα έχουμε δει ποτέ.
Του Στέλιου Χατζηιωάννου
Σε ένα κόσμο χωρίς εικόνες, η φαντασία μένει κενή από σχήματα, χρώματα, μεγέθη, αποστάσεις και όποιο άλλο στοιχείο, συνθέτει μια τρισδιάστατη εικόνα. Κάποιος που γεννήθηκε τυφλός και νιώθει τα πράγματα μονάχα με την αφή του, πως άραγε τα σχηματοποιεί μέσα στο μυαλό του; Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν εικόνες τότε η φαντασία μεταφράζεται σε ήχους και αισθήσεις της αφής.
Πολλοί άνθρωποι είναι εκείνοι, που έχουν εκ γενετής ή επίκτητες παθήσεις. Παρόλα αυτά η ανάγκη τους για έκφραση και εξωτερίκευση των αισθημάτων τους, δεν τους εμπόδισε να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους για να δημιουργήσουν τέχνη. Μάλιστα πολλοί από αυτούς, μπόρεσαν και άφησαν τόσο δυνατή σφραγίδα με την μουσική τους που επηρέασαν ακόμα και τους σωματικά φυσιολογικούς, αν μπορούμε να πούμε τι είναι φυσιολογικό και τι όχι (γιατί συνήθως κρίνουμε ως φυσιολογικό την πλειοψηφία) Αυτοί οι άνθρωποι αγάπησαν πραγματικά την μουσική. Προσαρμόστηκαν σε καταστάσεις που τους επέβαλε η δική τους σωματική κατάσταση και μπόρεσαν να μας κάνουν να ακούσουμε αυτά, τα οποία εκείνοι βλέπουν. Μας έδειξαν ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να ακουμπήσεις τα όργανα και ότι η μνήμη είναι πίνακας που μπορεί να ξαναγραφτεί και όχι “Tabula rasa”. Στο δικό τους μυαλό δεν υπάρχουν εικόνες, υπάρχουν ήχοι.
 |
| Jeff Healey |
Ο σχεδόν ξαφνικός θάνατος του τυφλού Καναδού κιθαρίστα Jeff Healey, λίγους μήνες πριν (2 Μαρτίου 2008), στάθηκε η αφορμή για αυτό το άρθρο. Ο Jeff Healey ήταν ένας από τους πιο λαμπρούς μπλουζίστες της δεκαετίας του 1980. Σε αυτόν και στον Stevie Ray Vaughan οφείλετε η επιστροφή των μπλουζ στο προσκήνιο μιας εποχής που τα είχε ξεχάσει. Ο Healey γεννήθηκε στο Τορόντο του Καναδά και σε ηλικία μόλις 8 μηνών έχασε την όραση του εξαιτίας μιας σπάνιας μορφής καρκίνου στα μάτια. Αυτό δεν τον εμπόδισε καθόλου να γίνει ένας από τους πιο εξαίρετους μπλουζ μουσικούς και να κερδίσει την αναγνώριση πολλών συναδέλφων του, που πολλοί από αυτούς όπως ο Stevie Ray Vaughan, ο Ian Gillan των Deep Purple, ο George Harrison των Beatles, o Steve Lukather, ο Eric Clapton, ο Buddy Guy, ο BB king, οι ZZ Top ήταν άτομα που μεταξύ άλλων συνεργάστηκαν μαζί του. Ο Healey άρχισε να μαθαίνει κιθάρα σε ηλικία μόλις τριών χρονών και μην μπορώντας να δει, ανέπτυξε ένα τελείως δικό του τρόπο παιξίματος, που για όλους εμάς φαίνεται περίεργος, αλλά για τον ίδιο, είναι ο φυσιολογικός. Ξάπλωσε την κιθάρα στα γόνατά του και άρχισε να την χρησιμοποιεί σαν πιάνο, αποκτώντας το πλεονέκτημα να παίζει και με τον αντίχειρά του (χρησιμοποιώντας έτσι, πέντε δάχτυλα αντί τεσσάρων). Ο Healey δημιούργησε την πρώτη του μπάντα τους Blue Direction στα 17 και παίζανε σε διάφορα μαγαζιά για το χαρτζιλίκι τους. Λίγο καιρό μετά γνωρίζει τον μπασίστα Joe Rockman και τον νράμερ Tom Stephen, οι οποίοι γίνονται σταθεροί συνεργάτες του. Το περιοδικό NOW αφιερώνει μια στήλη για το νέο συγκρότημα που αποκτά γρήγορα φήμη και παίζει σε όλο και μεγαλύτερα μέρη, όπως το Albert's Hall, όπου εκεί τους ανακαλύπτει ο Stevie Ray Vaughan και o Albert Collins. Σχεδόν άμεσα, το 1988 υπογράφουν συμβόλαιο με την Arista Records και ηχογραφούν το πρώτο άλμπουμ τους, που έχει τίτλο See the Light και το πρώτο τους single Angel Eyes. Στη συνέχεια βραβεύονται με Grammy για τη διασκευή Hideaway του Freddy King, ως το «Καλύτερο instrumental” κομμάτι, ενώ παράλληλα με την ηχογράφηση του δίσκου, εμφανίζονται και στη ταινία Road House, που πρωταγωνιστεί ο Patric Swayze, και στην οποία κάνουν μια καταπληκτική διασκευή του Roadhouse Blues των Doors. Το 1990 ηχογραφούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Hell to Pay, με φοβερές συμμετοχές όπως ο Mark Knopfler των Dire Straits, ο Jeff Lynne και ο George Harrison, που παίζει στη διασκευή του δικού του τραγουδιού, το While My Guitar Gently Weeps. Το 2000 o Healey ηχογραφεί τον προτελευταίο του δίσκο και έπειτα κάνε στροφή προς την Jazz, παίζοντας εκτός από κιθάρα και τρομπέτα και περιοδεύοντας με την άλλη του μπάντα, τους The Jazz Wizards, ενώ ως συλλέκτης 30.000 δίσκων αποκτά δική του ραδιοφωνική εκπομπή με το όνομα My Kind of Jazz.
Δυστυχώς ο Jeff Healey, έρχεται για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με τον καρκίνο και αρχίζει και υποφέρει από σάρκωμα στα πόδια του. Στην συνέχεια η ασθένεια του κάνει μετάσταση στους πνεύμονές του και ο Healley χάνει αυτή τη φορά τον αγώνα, αφήνοντας την τελευταία του πνοή, στις 2 Μαρτίου του 2008, σε ηλικία 41 ετών, ένα μήνα πριν κυκλοφορήσει το πρώτο του μπλουζ άλμπουμ μετά από 8 χρόνια, το Mess of Blues, το οποίο και είναι μια εξαίρετη δουλειά με ηλεκτρικούς μπλουζ ήχους, που αιχμαλωτίζουν ένα ευρύ φέσμα της νοοτροπίας του συγκεκριμένου είδους.
Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μπλουζ έχει μια σταθερή σχέση με τυφλούς μουσικούς από τα χρόνια που άρχισε να υφίσταται ως μουσικό στυλ. Δύο από τους πρώτους μπλουζ μουσικούς γενικότερα, ήταν ο Blind Lemmon Jefferson (1894- 1925) και ο Blind Blake (Arthur Blake, 1893-1933). Ο Blind Lemmon Jefferson γεννήθηκε τυφλός. Ανέπτυξε ένα εντελώς δικό του στυλ, που όμοιό του δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, επηρεάζοντας με αυτόν τον τρόπο την μελλοντική μπλουζ σκηνή του Τέξας. Συνεργάζεται με την Paramount και βγάζει μερικά λεφτά αποκτώντας αμάξι και δικό του σωφέρ. Ο Blind Blake συνεργάζεται επίσης με την Paramount που εκείνο τον καιρό κάνει άνοιγμα στο νέο μουσικό είδος. Αντιμετωπίζει προβλήματα αλκοολισμού και πεθαίνει το 1933 από ένα αμάξι που τον χτύπησε.
 |
| Blind Lemmon Jefferson |
Ο Blind Willie Johnson (1897- 1945) είναι από τους πρώτους τυφλούς κιθαρίστες που γεφυρώνει τα μπλουζ με τα γκόσπελ και χρησιμοποιεί την τεχνική του slide στο παίξιμό του. Ο Willie Johnson, δεν γεννήθηκε τυφλός. Σε ηλικία 7 χρονών, ο πατέρας του «πιάνει» την μητριά του με άλλον άντρα και την δέρνει. Η μητριά του τότε, εκδικείται πετώντας ένα μπουκάλι με καυστικό κάλιο, στο πρόσωπο του μικρού Willie Johnson, με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του. Ο Blind Willie Johnson μαθαίνει κιθάρα και βγάζει το χαρτζιλίκι του παίζοντας στις γωνίες τον δρόμων Delta Blues. Λέγεται ότι η φωνή του ήταν τόσο δυνατή, που μια μέρα υποκίνησε τον κόσμο να κάνει πορεία προς το δικαστήριο της Νέας Ορλεάνης, τραγουδώντας το If I Had My Way I'd Tear the Building Down. Σε πολλά από τα τραγούδια του, τραγουδάει η πρώτη του γυναίκα Willie B Harris, ενώ παντρεύεται και δεύτερη φορά τη αδερφή του μπλουζίστα L.C. Robinson, Angelina. Ο Willie Johnson ζει όλη του τη ζωή, φτωχικά. Το 1945 χάνει το σπίτι του και μην έχοντας να πάει κάπου αλλού, κοιμάται στο καμένο σπίτι του. Δύο βδομάδες μετά πεθαίνει από πνευμονία, γιατί δεν τον δεχόντουσαν στο νοσοκομείο επειδή ήταν μαύρος. Η μουσική του επηρεάζει καλλιτέχνες όπως ο Bob Dylan και οι Led Zeppelin που διασκευάζουν το In my time of Dying και το Nobody’s Fault but mine. Οι White Stripes διασκευάζουν το John the Revelator, ενώ επηρεάζει μια γκάμα καλλιτεχνών όπως Bruce Springsteen, Nina Simone, Grateful Dead, Fairport Convention, Nick Cave, Django Reinhardt και πολλούς άλλους
Ένας ακόμα τυφλός μουσικός της ίδιας γενιάς, είναι ο Blind Willie McTell (1898-1959) .Ο McTell γεννήθηκε τυφλός από το ένα μάτι, αλλά χάνει εντελώς την όρασή του σε μικρή ηλικία. Παίζει δωδεκάχορδη κιθάρα και κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπογράφει με αρκετές δισκογραφικές με διαφορετικό κάθε φορά όνομα. Η πορεία του στη μουσική επηρεάζει επίσης πολλούς μετέπειτα μουσικούς όπως ο Taj Mahal, οι Allman Brothers και ο David Bromberg, που διασκευάζουν το γνωστό Statesboro Blues. Ο Bob Dylan κάνει στα κομμάτια του αρκετές αναφορές σε αυτόν, ενώ οι White Stripes και ο Kurt Cobain αποτίνουν επίσης φόρο τιμής.
Ο Blind Boy Fuller (1907- 1941) έχει πάνω- κάτω την ίδια ιστορία και την ίδια κατάληξη με τους προκατόχους του. Τυφλώνεται στην πορεία της ζωής του από πληγές στα μάτια του. Έχει μια επιτυχημένα δισκογραφικά δουλειά και τα τραγούδια του έχουν ιδιαίτερη θεματολογία αφού μιλούν για έρωτα, ζήλια, θυμό και απογοήτευση έχοντας πλήρη αίσθηση του χιούμορ. Ηχογραφεί μερικά από τα πιο διάσημα μπλουζ κομμάτια όπως το I Want Some Of Your Pie, Truckin' My Blues Away, το παραδοσιακό Rag Mama Rag και το Get Your Yas Yas Out που οι Rolling Stones βάφτισαν με τον ίδιο τίτλο το δίσκο τους του 1970. Ο Blind Boy Fuller συνεργάζεται και ηχογραφεί με τον επίσης τυφλό βιρτουόζο της φυσαρμόνικας Sonny Terry.  |
| Ray Charles |
 |
| Stevie Wonder |
Ο Stevie Wonder (1950- ) υπήρξε το χρυσό παιδί της Motown Records. Δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να ασχολείται με τη μουσική. Άλλες φορές ως παίκτης, άλλες φορές ως συνθέτης και άλλες φορές ως παραγωγός ο Stevie Wonder έχει κερδίσει το σεβασμό όλης της μουσικής κοινότητας από όλους τους χώρους, πολλά βραβεία και διακρίσεις και ανάμεσα σε άλλα είναι ο μόνος που έχει κερδίσει 25 βραβεία Grammy. Πολυοργανίστας και τρομερά ευρηματικός κατάφερε να συνεργαστεί με σχεδόν όλους τους γνωστούς μουσικούς (Jimi Hendrix, Marvin Gaye, Ray Charles, Bob Marley, Peter Tosh, Bunny Wailer, Rufus with Chaka Khan, Aretha Franklin, κ.α) ενώ η έμπνευσή του ήταν τόσο μεγάλη που ότι τραγούδι έπαιζε γινόταν χρυσό. Η καριέρα του μετράει ήδη 40 χρόνια ενεργής συμμετοχής, αφού εμφανίστηκε live για πρώτη φορά σε ηλικία 12 χρονών. Ο Wonder γεννήθηκε πρόωρα και έχασε το φως του σε νηπιακή ηλικία. Η έλλειψη οξυγόνου στη θερμοκοιτίδα προκάλεσε καταρράκτη στα μάτια του, με αποτέλεσμα να τυφλωθεί. Ο Stevie Wonder ήταν αυτός που επαναπροσδιόρισε το συνθεσάιζερ.
 |
| Jose Feliciano |
Τη δεκαετία το 1960, ένας τυφλός σχεδόν άγνωστος Πορτορικάνος διασκευάζει σε ποπ-τζαζ εκτέλεση το Light My Fire των Doors και κερδίζει την προσοχή του κόσμου. Ο Jose Feliciano (1945-) χάνει την όρασή του όσο είναι μωρό από γλαύκωμα. Ήταν ένα από τα 11 παιδιά μιας Πορτορικάνικης οικογένειας που στα πέντε του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Ξεκινάει παίζοντας ακορντεόν, αλλά γρήγορα τον κερδίζει η κιθάρα, που μελετάει 14 ώρες την μέρα. Σαν έφηβος παίζει σε μερικά κλαμπς. Το 1966 ηχογραφεί ένα μπολερό δίσκο στα Ισπανικά και κάνει δύο επιτυχίες. Το Poquita Fe και το Usted. Ένα χρόνο μετά ετοιμάζεται να κάνει άνοιγμα προς την Βρετανική μουσική Αγορά, αλλά δεν επιτρέπουν την είσοδο στο σκύλο-οδηγό του, εξαιτίας φόβου για λύσσα. Περιγράφει την πρώτη του επίσκεψη στη Βρετανία στο τραγούδι του No Dogs Allowed. Το 1969 κερδίζει δύο Grammy ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης και ως το καλύτερο τραγούδι του ’69, το Hi-Heel Sneakers. Διαμαρτύρεται για τον πόλεμο του Βιετνάμ, παίζοντας πριν το Jimi Hendrix τον αμερικάνικο ύμνο Star Spangled Banner. Παραμένει ενεργός μέχρι σήμερα εκδίδοντας δίσκους τόσο στα Ισπανικά, όσο και στα Αγγλικά. Η μουσική του θεωρήθηκε άνοιγμα πολλών Λατίνων μουσικών στην Αμερική.
Η τύφλωση δεν υπήρξε η μοναδική πάθηση καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες είναι απλοί θνητοί σαν εμάς. Και επειδή σαν απλοί θνητοί μπορούν και προσδιορίζουν την ταυτότητα του κόσμου που ζούμε, γίνονται αντικείμενο λατρείας και θαυμασμού. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι ξεπερνούν τα προβλήματά τους και μπαίνουν στη σφαίρα της δημιουργίας.
Ο Ian Dury (1945-2000) είναι μια από τις πιο εξέχουσες ροκ φυσιογνωμίες της Βρετανικής σκηνής. Από την ηλικία των 7, έπασχε από πολυομελίτιδα, με αποτέλεσμα το σώμα του να είναι μερικώς δυσανάλογο. Η ενασχόλησή του με την τέχνη δεν σταμάταγε στη μουσική. Ήταν όμως κυρίως τραγουδιστής και στιχουργός, ενώ την δεκαετία του 1970, είχε ένα συγκρότημα του Kilburn and the High-Roads που ήταν πολύ υποσχόμενο αλλά δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και διαλύθηκαν το 1975. Οι στίχοι του Dury έκαναν πολλές αναφορές στη καθημερινότητα του ανθρώπου, στην εργατική τάξη, ενώ έπαιζε με την ομοιοκαταληξία και ήταν αρκετά σαρκαστικός. Κατά τη δεκαετία του ’80 ο Dury σχηματίζει τους The Blockheads, όπου μαζί τους κάνει αρκετές μεγάλες επιτυχίες όπως το Spasticus Autisticus, What a Waste, Hit me with your rhythm stick, Wake up and make love with me και φυσικά το πολύ γνωστό Sex and Drugs and Rock n Roll. Ο ήχος των Blockheads κυμαίνεται ανάμεσα σε post-punk και New Wave. Είναι ένα κράμα από jazz, rock and roll, funk και reggae. Ο Dury, περνάει και από μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο σε μερικές βρετανικές σειρές και ταινίες, ενώ εμφανίζεται στους Πειρατές του Ρόμαν Πολάνσκι, στο Judge Dread με τον Sylvester Stalone καθώς και στο The Crow: City of Angels , του Tim Pope που έχει σκηνοθετήσει και μερικά από τα Βίντεο-κλιπ του Dury. Το 2000 ο Ian Dury πεθαίνει από καρκίνο.
Προς τα μέσα της δεκαετίας του 1970 κάνει την εμφάνιση του μια μελαγχολική προσωπικότητα ο Ian Curtis (1958-1980). Ποιητής και χαμηλών τόνων καλλιτέχνης ζει τη ζωή του με μια επιτυχία, που για τον ίδιο δεν σημαίνει τίποτα. Ο Ian Curtis είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Joy Division. Η ενασχόλησή του με την τέχνη άρχισε από την παιδική του ηλικία, αφού του άρεσε πάρα πολύ η ποίηση και το τραγούδι. Μερικοί από τους καλλιτέχνες που τον ενέπνευσαν να γίνει τραγουδιστής ήταν οι Doors, ο David Bowie, ο Lou Reed και ο Iggy Pop. Στα 19 του παντρεύεται την κοπέλα του Deborah Woodruff και μαζί αποκτούν μία κόρη. Ο Curtis παθαίνει αρκετά συχνά επιληπτικές κρίσεις, πολλές φορές πάνω στη σκηνή. Το κοινό πιστεύει ότι αυτό είναι μέρος της περφόρμανς του Curtis, και παραληρεί. Μην μπορώντας να αντέξει τις επιληπτικές κρίσεις αλλά και το διχασμό ανάμεσα στην οικογενειακή ζωή και την ερωμένη του, την Βελγίδα δημοσιογράφο Annik Honoré, o Curtis αυτοκτονεί, σε ηλικία 23 χρονών. Η μουσική του επηρεάζει όλη την post-punk και alternative μουσική σκηνή. Μετά τον θάνατό του, οι Joy Division μετονομάζονται σε New Order.
 |
| Pat Martino |
Από τις πιο αξιοπερίεργες όμως ιστορίες είναι αυτή, του ιταλικής καταγωγής Αμερικανού τζαζίστα Pat Martino. Ο Pat Martino (1945- ) θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους και πιο δεξιοτέχνες κιθαρίστες της τζαζ. Κατά την δεκαετία του ‘60 και του ’70, μεσουρανούσε είτε μέσα από συνεργασίες με μεγάλα ονόματα, είτε από προσωπικές δουλειές που αποσπούσαν τις καλύτερες κριτικές. Το 1980, ο Martino παθαίνει εγκεφαλικό ανεύρυσμα, που έχει ως επακόλουθο την αμνησία. Ως Tabula rasa (άγραφος πίνακας) τώρα πια ο Pat Martino, ξεχνάει τα πάντα για την μουσική και την κιθάρα. Με την βοήθεια φίλων του και της τεχνολογίας αλλά πάνω από όλα με την βοήθεια του πείσματός του, αρχίζει να μαθαίνει κιθάρα για δεύτερη φορά μέσα σε μια ζωή, ακούγοντας τους δικούς του δίσκους του. Το 1987 ηχογραφεί το The Return και επανέρχεται δυναμικά στο χώρο της τζαζ, όπου παραμένει μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους παίκτες.
 |
| Rick Allen |
Και μέσα στο καλοκαίρι έρχονται στη χώρα μας οι Def Leppard. Το αξιοπερίεργο με τους Def Leppard είναι ο ντράμερ τους, ο Rick Allen (1963-) που σε ηλικία 21 χρονών χάνει το χέρι του σε τροχαίο δυστύχημα. Ο Rick Allen μέσα στο νοσοκομείο αρνείται να τα παρατήσει και συνειδητοποιεί ότι μπορεί να αντικαταστήσει το χαμένο αριστερό του χέρι με το αριστερό του πόδι. Με μερικές μετατροπές στο ντραμ σετ και την υποστήριξη των υπολοίπων μελών της μπάντας ο Rick δεν φεύγει από το συγκρότημα αλλά παραμένει μέχρι και σήμερα ο ντράμερ τους.
 |
| Django Reinhardt |
Την περίοδο πριν το B’ Παγκόσμιο πόλεμο, ένας από τους πιο ταλαντούχους τσιγγάνους τζαζίστες χάνει τα δύο του δάχτυλα του αριστερού του χεριού (μικρό και παράμεσο) σε πυρκαγιά, σε ηλικία 18 χρονών. Ο Django Reinhardt (1910-1953) συνεχίζει να παίζει με την ίδια άνεση και είναι ο συνθέτης πολλών διάσημων τραγουδιών όπως τα Avalon, Djangology, Minor Swing My Sweet, Nuage, Topsy κ.α. Ο Django γλυτώνει από την συστηματική εξολόθρευση των τσιγγάνων από τους Ναζί, εξαιτίας κάποιου φιλόμουσου Γερμανού αξιωματικού της Luftwaffe, τον Dietrich Schulz-Köhn, που είχε το ψευδώνυμο Doktor Jazz. Ο Django γλύτωσε για να κερδίσει τον θαυμασμό, πολλών μετέπειτα μουσικών. Ο Jimi Hendrix ονομάζει τη δεύτερη μπάντα του, Band of Gypsys προς τιμήν του. Οι Allman Brothers συνθέτουν το τραγούδι Jessica που το σόλο του παίζεται με δύο μόνο δάχτυλα, επίσης προς τιμήν του.
O Tony Iommi (1948- ) ο κιθαρίστας των Black Sabbath εμπνέεται από το παράδειγμα του Django και δεν παρατάει την μουσική όταν χάνει επίσης δύο δάχτυλα του δεξιού του χεριού (το μεσαίο και το παράμεσο) σε εργοστασιακό ατύχημα. Ο Tony είναι αριστερόχειρας και μετά το ατύχημα σκέφτεται να σταματήσει την κιθάρα και την βραδινή του δουλειά ως μουσικός. Τότε το αφεντικό του από το εργοστάσιο του δίνει να ακούσει Django Reinhardt και ο Iommi φτιάχνει δύο δάχτυλα από κερί, χρησιμοποιώντας δαχτυλήθρες για καλούπι.
 |
| Tony Iommi |
Τι είναι λοιπόν καλλιτέχνης; Είναι οποιοσδήποτε έχει τα μέσα να βγάλει ένα δίσκο ή είναι αυτός που έχει να πει κάτι με ουσία. Όλοι είμαστε, εν δυνάμει καλλιτέχνες. Μάλλον όλοι έχουμε κάτι να πούμε. Κάποιοι καθρεφτίζουν τον ξεπεσμό της κοινωνίας και κάποιοι, ανάγουν την κοινωνία σε υπέρτατο εκφραστικό δημιούργημα. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι δεν υπήρξαν κομπάρσοι, αλλά πρωταγωνιστές. Δεν ζήτησαν ποτέ αυτό το ρόλο, απλά ήταν ο τρόπος τους να έρθουν πιο κοντά σε αυτό που αγαπούσαν και πολλές φορές η μουσική αποκτά νόημα όταν δεν την παίρνουμε ως δεδομένη. Ξεπέρασαν όχι μόνο εμάς, που σε άρτια σωματική κατάσταση δυσκολευόμαστε να μάθουμε να παίζουμε κάποιο όργανο αλλά και τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Άτομα σαν το Pat Martino έζησαν δύο ζωές. Άτομα σαν Ray Charles θα ζουν αιώνια. Και εμείς βλέπουμε ότι η μουσική δεν ανήκει μονάχα στους πολλούς. Μάλλον ανήκει στους λίγους. Αυτοί εξάλλου κάνουν την διαφορά.
fovero post!
ΑπάντησηΔιαγραφήdimitriskiriakos.blogspot.com